نقش مسعود رجوي در سرفصل هاي تاريخي مبارزه

 قسمت اول 

30خرداد،پاسخ به ضرورت تاريخ

 30خرداد 1360 در حالي كه مجاهدين همه راههاي مسالمت را درنورديده بودند، اين خميني بود كه آخرين ذرات آزادي را لگدمال مي كرد و عزم جزم كرده بود كه سياهترين ديكتاتوري را بر ميهن ما حاكم نمايد.و در همين راستا مجاهدين را در معرض يك انتخاب بزرگ و تاريخي قرار داد.يا مي بايد مثل جريانها و احزاب با يك اشارهٴ خميني تسلم مي شدند و ندامت مي كردند، و يا مي بايد آخرين فراخوان را براي اعتراض و تظاهرات مسالمت آميز براي عقب نشاندن ارتجاع آزمايش مي كردند و اين تصميمي خطير و تاريخي براي آيندهٴ خلق و انقلاب بود.مسعود تصميم گرفت حتي به بهاي فدا كردن بود و نبود خود و سازمانش به ضرورت تاريخ پاسخ مثبت بدهد. 500هزار نفر از مردم تهران در تظاهراتي كه توسط مجاهدين مخفيانه سازماندهي شده بود به خيابانها ريختند و شعار آزادي سردادند اما خميني با كشتار تظاهر كنندگان و اعدام دستگير شدگان حمام خون به راه انداخت.مسعود رجوي دربارهٴ آن روز گفته است:

”... ما تصميم گرفتيم كه حتي به بهاي فدا كردن تمامي بود و نبود و خانمان تشكيلاتي و فرديمان، فتنهٴ خميني و متحدان ضدانقلابيش را از ريشه در اين ميهن براندازيم و با روي گشاده از تمامي مشقات اين مهم ”عاشوراوار” استقبال كنيم.و امروز ميتوانم بگويم كه اگر جز با اين چشمانداز حركت ميكرديم و اگر در لحظهٴ سرنوشتساز به حكم تاريخ و وظيفهٴ عقيدتي و انقلابيمان قيام نميكرديم، امروز همچون بسياري از نيروهاي ديگر آن چه از مجاهدين به جا ميماند، چيزي جز مشتي شعر و شعار و سرافكندگي تاريخي، بيش نبود...”.

مسعود دربارهٴ شرايطي كه به 30 خرداد منتهي شد، گفته است:

”به هر حال، از اين پيش تر، ما نزديك به دو سال و نيم، تماما تحمل كرده بوديم و با صدها و هزاران درخواست و هشدار و اخطار رسمي و غيررسمي، خميني و مقامات رژيمش را به احترام گذاشتن به حداقل حقوق و آزاديهاي دموكراتيكي كه انقلاب براي آن برپا شده بود، فراخوانده بوديم.اما او، چنان كه ديگر امروز مطلقا به اثبات رسيده است، نه تنها با نيروهاي دموكراتيك و انقلابي، بلكه با نزديكترين متحدان خود نيز، كه حتي ذره يي انتقاد و مخالفت داشته باشند، كمترين سرسازگاري نداشته و در جنون انحصارطلبانهٴ ضدمردمي و ضداسلاميش، به گونه يي كاملا شرك آميز حاضر به تحمل هيچ كس جز”خودش” نبوده و نيست..

اما شرف و ارادهٴ پيشتازان مجاهد خلق بسا فراتر از اين بود كه به دژخيم تسليم شوند و يا سازش سياه و ننگين را بر مقاومت خونين و پرافتخار مرجح شمارند...”.